स्थळ: गावाच्या माळावर उभं असलेलं एक जुने, विशाल झाड. आज त्याला तोडण्यासाठी माणसं आलेली आहेत. कापण्याआधी, झाड एक शेवटचा आक्रोश करतं... विनवण्या करत....आजुबाजूला जैवविधता गोंधळलेली , सैरभैर आणि घाबरलेली असते...
झाड: थांब रे माणसा!
कुठे चाललास तू?
कसली घाई आहे एवढी?
आणि हे हातात काय आहे ? कुऱ्हाड!🪚 ( कुऱ्हाडीचा लाकडी दांड्याने शरमेनं मान टाकलेली असते)
माझ्या फांद्यांवर बसलेली ही वाऱ्याची झुळूक…
आज घाबरून गेली आहे ,भीतीने गप्प झालीय,
बहुतेक मला पडताना बघायची तिच्यात हिम्मत राहिलेली नाही...
ही बघ ! ही माझी पाखरं 🕊️ आहेत…
त्यांच्या पिल्लांची चिवचिव ऐकतोयस का?
येतेय का ऐकायला तुला ?
की तू पण व्यवस्थेसारखा बहिरा झाला आहेस ?
त्यांना माहित नाही की आज त्यांचं घर 🪺 उद्ध्वस्त होणार आहे…
त्यांच्या डोळ्यांत भीती आहे…
आणि तू…
तू कुठल्या विकासाची भाषा करतोस?
मी जेव्हा रुजलो होतो,
तेव्हा या जमिनीला नवा श्वास मिळाला होता .
मी वाढलो, मोठा झालो,
हजारो जीवांचं आधारस्थान झालो…
आज तू मला तोडतोस?
कोणासाठी?
विकासासाठी?
तो विकास काय उपयोगाचा,
जेव्हा अंगणं उजाड होतील,
आणि मनं काळोखीने भरून जातील?
तुला मला तोडायच आहे ना ?
मग तोड तर .…
पण एकदा माझ्यात डोकावून बघ…
माझ्या आड लपलेले पाखरांची घर,
त्यांची निरागस पिलं,
माझ्या फळा पानावर जगलेले पशू पक्षी.
कित्येकांच्या संसाराचा आधारवड आहे मी..
हे सगळं माझ्यात सामावलेलं आहे.
मी केवळ लाकूड नाही…
मी एक सजीव आहे, श्वास घेणारा..तुझ्यासारखाच !
तुला जगवणारा, तुला प्राणवायू देणारा !
आज तू मला तोडशील…
उद्या तू पाण्यासाठी रडशील…
माझं सावली गेली की उन्हाने जळशील…
पावसासाठी डोंगर🗻 गाठशील,
पण तिथे ढग 🌧️ नसतील….
कारण त्यांना रोखून धरणारा मी तिथे नसेल.
माझं एकदा दुःख जाणून बघं…
एकदा डोळ्यांत बघं माझ्या…एकदा त्या निष्पाप पशु पक्षाचा आक्रोश
बघ, मी अजून गप्प आहे, कारण मी झाड आहे…आता माझे पशु पक्षी निसर्गरुपी न्यायालयात जातील. तक्रार करतील... न्यायनिवाडा करतील...तेव्हा माझ्या मरणाने निसर्गरूपी न्यायालय बोलू लागेल…आणि तो जेव्हा शिक्षा सुनावेल....तेव्हा...त्याने सुनावलेली शिक्षा तुझ्या गर्जनेपेक्षा, तुझ्या अस्त्रशस्त्रपेक्षा,कैक पटीने भयंकर आणि मोठा विध्वंसक असेल. मग मी पण बघतोच आपत्ती व्यवस्थापनाच्या नावाखाली तुला कोण कोण वाचवायला येतोय...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा